Στο
Ποσείδι οι φοιτήτριες δε βάφονται, δεν αλλάζουν κάθε μέρα ρούχα και
βαριούνται να ψάξουν καθρέφτες. Τρώνε φτηνά, είναι συνέχεια μέσα στη θάλασσα
και τραγουδάνε στις παρέες που παίζουν κιθάρα.
Οι άνδρες είναι πολλοί και χρήσιμοι. Στήνουν τις
σκηνές, κουβαλάνε τα ψώνια, αγοράζουν τα ποτά και ξέρουν πολλές ιστορίες για
τις ατελείωτες νύχτες. Στο Ποσείδι, τα ειδύλλια δίνουν και παίρνουν. Φάσεις
όλων των ειδών «παίζουν» κάθε μέρα μέσα σε 5.000 ανθρώπους με διαφορετικές
ιδεολογίες, αλλά με κοινά σημεία επαφής στη libido. Νέα παιδιά αποβάλλουν τον
ναρκισσισμό τους, έστω και για λίγες εβδομάδες, γλιτώνοντας από τις «αρρώστιες»
της «βλαχομπαρόκ» κοινωνίας μας. Πώς είναι δηλαδή, όταν είσαι φοιτήτρια, να πας
με τις φίλες σου, για δέκα μέρες, στο κάμπινγκ και πώς είναι να πας σε δωμάτια,
στην Πάρο ή στη Μύκονο;
Πώς περνούν οι μέρες και τι κουβαλάς μέσα σου, για να
αισθανθείς ευτυχισμένη; Στην Πάρο, βρίσκεστε πέντε μόνες γυναίκες, μέσα σε
πολλές άλλες παρέες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.