"Το μετρό μας; Δεν υπάρχει!", της Χριστίνας Ταχιάου

Όταν, το 2006, άρχισαν να κλείνουν τα πρώτα σημεία στην οδό Εγνατία προκειμένου να γίνουν τα εργοτάξια για το μετρό, επειδή έμενα στη γειτονιά, άρχισα να σκέφτομαι: «μπας και γίνει;».
Σκόνη να δει το μάτι σου! Δεν προλάβαινες να ξεσκονίσεις και τα ντάμπα-ντούμπου-τα-γεωτρύπανα να φέρνουν νέα σκόνη. Να βγαίνεις απ’ το σπίτι σου και να μην ξέρεις από πού θα περάσεις τον δρόμο. Να κοιμάσαι και ο δρόμος στον οποίο μένεις να σε βγάζει στην Εγνατία και το επόμενο πρωί να ξυπνάς και να είναι αδιέξοδο. Τη μια μέρα να είναι κατεύθυνσης προς τον βορρά και την επόμενη προς τον νότο. Να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να επιστρέφεις και οι λαμαρίνες να έχουν τοποθετηθεί παραπέρα. Να ψάχνεις πού στο καλό είναι η διάβαση για το σπίτι σου.


Και καλά εγώ που νοίκιαζα σπίτι: βαρέθηκα την Εγνατία, τη σκόνη και τα έργα του μετρό και μετακόμισα. Οι άνθρωποι που είχαν μαγαζιά και τα έβλεπαν να γίνονται απροσπέλαστα μέρα με τη μέρα; Εκεί που είχαν πεζοδρόμιο και περαστικούς και ξαφνικά έβρισκαν κάποιους απελπισμένους να στριμώχνονται σε γεφυρούλες των 70 εκατοστών πάνω από σκαμμένα αυλάκια και να τρέχουν να φύγουν όσο μπορούν πιο μακριά; Από εκεί που είχαν πελατεία και παράδοση δεκαετιών, να βλέπουν τη γειτονιά τους να ερημώνει, να μην πατάει ψυχή και να αναγκάζονται να κλείνουν;
Κι άντε, πες, να κάνει υπομονή ο μαγαζάτορας. Να κρατήσει 2, 3, 5 χρόνια, να υποφέρει λόγω των έργων, αλλά με την προοπτική να γίνει το μετρό, η Θεσσαλονίκη να αλλάξει όψη και ο ίδιος να επωφεληθεί, να πει «χαλάλι τόσα χρόνια που έχανα σε τζίρο. Τώρα, αποζημιώνομαι».
Την περασμένη εβδομάδα, η ανάδοχος κοινοπραξία έστειλε επιστολή στην «Αττικό Μετρό Α.Ε.» με την οποία δηλώνει διακοπή των έργων. Πρόκειται για παρελκυστική τακτική; Πρόκειται για άσκηση πίεσης προς το δημόσιο (εμάς, δηλαδή...) με στόχο την ικανοποίηση οικονομικών αιτημάτων; Πρόκειται για προσπάθεια απεμπλοκής με το μικρότερο δυνατό κόστος ή, ακόμη, και το μέγιστο δυνατό όφελος;
Δύσκολο να αποφανθεί κάποιος έτσι εύκολα. Ούτε και είναι σίγουρο ότι θα μάθουμε κάποτε την αλήθεια. Ξέρουμε, ωστόσο, ότι, στο εξής, λόγω και των αυτοδιοικητικών εκλογών, οι κατηγορίες θα πηγαίνουν και θα έρχονται. Κι όλοι, θα βρίσκουν κάποιο δίκιο: να μην υπερασπιστείς τις αρχαιότητες; Να τις υπερασπιστείς. Να μην περιφρουρήσεις δυο μέτρα γης που ήθελε να σου πάρει απ’ την αυλή το μετρό; Να τα περιφρουρήσεις. Να μην περιμένεις να τελειώσουν οι απαλλοτριώσεις; Να περιμένεις. Να μη δεις πώς θα αντιδράσει το μπαζωμένο ρέμα σε βροχόπτωση; Να δεις. Να μην περιμένεις να επισκευαστεί ο χαλασμένος μετροπόντικας; Να περιμένεις.
Κάπως έτσι, ίσως φτάσεις στο 2020 -χρονολογία που έδωσε η κοινοπραξία ως πιθανή ημερομηνία περάτωσης του έργου- ενώ ήδη απ’ το 2012 υποτίθεται ότι ο Θεσσαλονικιός θα κυκλοφορούσε με τα χαϊλίκια του μετρό.
Δεν έχω ιδέα εάν το μετρό προχωρήσει και, πολύ περισσότερο, ολοκληρωθεί. Όπως, επίσης, ουδείς γνωρίζει πόσα ακριβώς έχουμε, μέχρι στιγμής, πληρώσει για το έργο, καθώς και πόσο θα κοστίσει η ματαίωση ή συνέχισή του και με ποιους όρους.
Αυτό που όλοι γνωρίζουμε, πάντως, είναι ότι πολλοί άνθρωποι καταστράφηκαν ζώντας την απαξίωση της περιουσίας ή της επιχείρησής τους και η πόλη έχει αποκτήσει ακόμη μια ανοιχτή πληγή που κανείς δεν λέει ξεκάθαρα πότε θα κλείσει.
Τι το θέλαμε το μετρό, πατριώτες; Αφού είναι γνωστό: «Το μετρό της Θεσσαλονίκης; Δεν υπάρχει!».

της Χριστίνας Ταχιάου
Πηγή δημοσίευσης: www.protagon.gr